Pierwsze polskie pieniądze papierowe zostały wyemitowane na mocy uchwały Rady Najwyższej Narodowej z dnia 8 czerwca 1794 roku, czyli niecałe trzy miesiące po wybuchu Powstania Kościuszkowskiego. Bilety skarbowe miały posłużyć zwiększeniu obiegu pieniężnego, a także finansowaniu wydatków rządu, w tym wypłat żołdu i pokrywaniu kosztów rekwizycji na rzecz powstania. W obiegu miały się znaleźć pieniądze o wartości nominalnej 60.000.000 złotych polskich, według parytetu 84 ½ złp. z grzywny kolońskiej czystego srebra. Na ich umorzenie rocznie miały być sprzedawany majątek państwowy wartości 10.000.000 złp, aż do całkowitego wycofania biletów skarbowych z obiegu. Niestety, uchwała nie przewidywała wymiany pieniędzy papierowych na monetę srebrną, natomiast nadawała im kurs przymusowy (za odmowę przyjmowania biletów groził przepadek należności) oraz możliwość regulowania podatków do wysokości 50% sumy. Za fałszowanie biletów skarbowych groziła kara śmierci oraz konfiskata całego majątku.

   Banknoty zostały wprowadzone do obiegu w Warszawie 16 sierpnia 1794, gdy stolicę oblegały wojska carskie. Emitowano je w odcinkach 5 i 10 groszy miedziane oraz 1, 4, 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złotych polskich. Niemożność pełnej wymienialności spowodowała jednak brak zaufania ludności do nowej formy pieniądza i spadek jego wartości w stosunku do monety kruszcowej. Po zajęciu Warszawy prze wojska carskie 6 listopada 1794 roku bilety skarbowe przestały być legalnym środkiem płatniczym i straciły wszelką wartość. Z ogólnej sumy 10.833.437 złp, jaką zdążono wyemitować, 3.094.061 złp. pozostało w kasach skarbowych, reszta zaś w rękach ludności i nigdy nie została wykupiona. Ponieważ bilety skarbowe nierzadko były przechowywane jako pamiątki rodzinne i patriotyczne, niektóre nominały są względnie popularne do dziś.