Edward Stachura urodził się we Francji, w rodzinie polskich emigrantów zarobkowych. Rodzina Stachurów wróciła do Polski w 1948 roku. Mieszkali w Aleksandrowie Kujawskim. Początkowo 11-letni Edward miał nawet pewne problemy z opanowaniem języka polskiego i niewiele wskazywało na to, że zostanie w przyszłości uznanym poeta i pisarzem.

Stachura już w dzieciństwie miał skłonności do niepoddawania się schematom codziennego życia. Gdy wracał do domu z liceum w Ciechocinku, lubił wyskakiwać z pociągu, by skrócić sobie drogę. Zrezygnował z pierwotnych planów studiowania elektroniki i ostatecznie ukończył romanistykę na KUL w Lublinie w 1965 roku. Przez cały ten okres borykał się z brakiem pieniędzy i był skonfliktowany z ojcem, który chciał znaleźć dla niego bardziej praktyczny zawód.

Stachura poetycko debiutował pod koniec lat 50. Jego tom opowiadań-impresji „Jeden dzień" (1962), uzupełniony niebawem o następny, wyróżniony prestiżową nagrodą Stowarzyszenia Księgarzy, „Falując na wietrze" (1966), wzbudził entuzjazm krytyki i zachwyty nawet takich sław jak Iwaszkiewicz i Przyboś. Po ukończeniu studiów Stachura zajmował się różnymi pracami dorywczymi. Dużo czasu spędził w na Śląsku we wsi Kotla, gdzie pracował przy wyrębie lasu. Wrażenia z tego okresu zawarł w dobrze znanej powieści „Siekierezada albo zima leśnych ludzi”.

Wszelkie nagrody i stypendia wydawał Stachura głównie w podróżach po Polsce i świecie. W 1962 r. ożenił się z koleżanką ze studiów Zytą Oryszyn. Rozwiedli się po 10 latach.

Był wiecznie niepogodzony ze światem, w którym, jak mówił: „tylko lichwa, handel, interesy, giełda, rachunki, konta, banki, odliczanie, odmierzanie, konkurencja, rywalizacja, eksploatacja, deptanie, miażdżenie słabszych, płaszczenie się przed silniejszymi, walka". Nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca, ani pośród inteligenckiego środowiska poetów, ani wśród prostych ludzi, których hołubił w swojej twórczości, coraz częściej zmieniał miejsce zamieszkania.

Parę miesięcy przed śmiercią, w kwietniu, Stachura prawdopodobniej próbował popełnić samobójstwo - rzucił się pod nadjeżdżający elektrowóz, w wyniku czego stracił cztery palce prawej dłoni, tej, którą grał na gitarze. Po tym wypadku przez jakiś czas leczył się w szpitalu psychiatrycznym w Drewnicy. Przez kilka miesięcy przed śmiercią pisał dziennik pt. „Pogodzić się ze światem", który stanowi świadectwo jego zmagania się z cierpieniem.


24 lipca 1979 roku Edward Stachura popełnił samobójstwo we własnym domu przy ulicy Rębkowskiej w Warszawie, zażywając sporą ilość tabletek na uspokojenie.

Ilustracja: Edward Stachura. Źródło: Fundacja Sztuka Życia


O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: