Generał Stanisław Skalski urodził się 27 października 1915 roku w Kodymie. Zafascynowany lotnictwem, nie dostaje się do WSL w Dęblinie z powodu zbyt młodego wieku. Nie zraża się tym. Studiuje w Warszawie, zapisuje się do Aeroklubu Warszawskiego. Zdobywa umiejętności szybowcowe. W 1936 roku dostaje się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. W 1938 roku ukończył kurs pilotażu, i rozpoczął służbę w 142-iej Eskadrze w Toruniu. Osiąga tam celujące wyniki, będąc jeszcze podoficerem prowadzi klucze i dowodzi starszymi stopniem kolegami.

1 września 1939 roku o godzinie 05:32 zestrzelił niemiecki samolot rozpoznawczy Hs 126. Jeżeli przyjąć by, że zwycięstwo lotnicze Władysława Gnysia miało miejsce o godzinie 07:00 (jak on sam wspomina), a nie o 05:30 jak podają oficjalne źródła, wtedy za pierwsze polskie zestrzelenie należałoby uznać właśnie sukces Skalskiego. Łącznie w kampanii wrześniowej Stanisław Skalski, latający na samolocie PZL P-11c, nr fabryczny 8.66 który ochrzcił "Zosia", osiągnął 6 osobistych zestrzeleń oraz jedno wraz z innym pilotem. W ten sposób zdobył tytuł asa myśliwskiego.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię na zachód. 12 sierpnia 1940 dołącza do 501 Dywizjonu RAF, w którego szeregach jako podporucznik bierze udział w "Bitwie o Anglie". Dnia 5 września udaje mu się zestrzelić bombowiec He 111 oraz dwa myśliwce Messerschmitt BF 109, jednak jego "Hurricane" zostaje również trafiony. Skalski wyskoczył z płonącego samolotu, i wylądował na spadochronie, jednak był mocno poparzony i kolejne 6 tygodni spędził w szpitalu. W czasie "Bitwy o Anglię" odniósł łącznie 6 zwycięstw. 29 kwietnia 1942 po tragicznej śmierci swego poprzednika, już w stopniu kapitana, Stanisław Skalski otrzymuje dowództwo 317 Dywizjonu. Zdaje je 1 października i wyrusza do Afryki Północnej.

Polski Zespół Walczący (Polish Fighting Team - PFT), popularnie zwany "Cyrkiem Skalskiego" został zorganizowany z najlepszych polskich pilotów. W zespole było 15 wyselekcjonowanych pilotów - wszyscy byli ochotnikami . Dowodzenie otrzymał oczywiście kpt. Stanisław Skalski. 13 mara 1943 Polacy przybywają do Grara (250 km na zachód od Trypolisu - Afryka Północna) i tworzą Eskadrę C w 145 Dywizjonie RAF. Służbę rozpoczęto 17 marca, 28 marca nastąpił pierwszy kontakt bojowy, w trakcie którego Skalski zestrzelił bombowiec JU 88. Początkowo polscy piloci latali na maszynach Spifire Mk V, jednak po niedługim czasie jako jedyni w Dywizjonie otrzymali nowiuśkie Spifire Mk IX. Łącznie w trakcie dwumiesięcznej kampanii afrykańskiej piloci "Cyrku Skalskiego" zestrzelili 25 maszyn niemieckich i włoskich, z czego Skalski osiągnął wynik 3 maszyn, a najlepszy por. Eugeniusz Horbaczewski zestrzelił 5 wrogich maszyn.

Kpt. Skalski nie opuścił jednak tego teatru wojny. Był dowódcą brytyjskiego 601. Dywizjonu RAF "County of London" stacjonującego na Malcie. Brał on udział w inwazji na Sycylię i Włochy. Stanisław Skalski powrócił do Anglii w końcu roku 1943. Od 13 grudnia tego roku dowodzi w stopniu majora 131 Skrzydłem Myśliwskim, a od 4 kwietnia 133 Skrzydłem Myśliwskim. 24 czerwca 1944 roku "zalicza" dwa ME 109 bez jednego wystrzału. W sierpniu Skalski skierowany zostaje do Command and General Staff College w Fort Lesvenworth, gdzie przebywa do 20 stycznia 1945. Po ukończeniu szkoły otrzymuje depeszę wzywającą go do dowództwa III Armii Powietrznej USA. Prowadzi tam zajęcia na temat : "Rozwój taktyki lotnictwa myśliwskiego na wszystkich frontach wojny". Dowódca III Armii proponuje mu stanowisko szefa sztabu, lecz odmawia i z końcem stycznia wraca do Anglii.

Łącznie w czasie drugiej wojny światowej Stanisław Skalski uzyskał 22 zestrzelenia pewne, 1 prawdopodobne i 1 z uszkodzonym samolotem nieprzyjacielskim. Otrzymał trzykrotnie DFC czyli najwyższe brytyjskie odznaczenie lotnicze. Wojnę kończy w stopniu podpułkownika, w glorii chwały.

Jako jeden z niewielu pilotów Polskich Sił Zbrojnych postanowił wrócić do rządzonej przez komunistów Polski. Już od momentu przyjazdu w 1947 roku narastają przed nim problemy. Mimo to wśród kolegów i przełożonych cieszy się sympatią. Zostaje szefem techniki pilotażu w Dowództwie Wojsk Lotniczych. Kończy się to rok później. Zostaje oskarżony o szpiegostwo. Powodem jest przyjaźń z Władysławem Śliwińskim, oskarżonym o szpiegowanie dla Anglików. Dostaje się w ręce UB. Katowany i maltretowany, podpisuje w końcu akt samooskarżenia. 30 marca 1949 na tajnym posiedzeniu sądu wojskowego zostaje skazany na karę śmierci. Odmawia możliwości napisania prośby o udzielenie łaski. 6 lat spędza w celi śmierci, mimo że 29 stycznia Bierut podpisuje akt zamiany kary śmierci na dożywocie. Umieszczony zostaje w więzieniu w Rawiczu, gdzie pisze książkę „Czarne krzyże nad Polską". W 1956 roku wychodzi z więzienia, niedługo potem zostaje rehabilitowany. Po wydarzeniach październikowych wraca do wojska i podejmuje pracę w Dowództwie wojsk Lotniczych. 20 marca 1968 roku zostaje prezesem Aeroklubu Polskiego. W 1971 roku przechodzi do rezerwy. 15 września 1988 roku uchwałą Rady Państwa zostaje awansowany do stopnia generała brygady. Mimo nacisków nigdy nie wstąpił do PZPR.

Ostatnie miesiące życia spędził w przytułku, pozbawiony emerytury, pamiątek, bliskich. Zmarł 12 listopada rano w szpitalu MON przy ulicy Szaserów.

Artykuł pochodzi z serwisu Lechu.info - serdecznie zapraszam