Zainteresowanie sztabów fortyfikacyjnych Ziemią Lubuską nastąpiło zaraz po ustaleniu granicy traktatem wersalskim. Hańba traktatu wersalskiego i upokorzenia, jakich doznały Niemcy, mogły być wymazane wojną z Francją przy założeniu zatrzymania armii polskiej na wschodzie i pokojowo biernej Czechosłowacji na południu. Jedną z metod w odniesieniu sukcesu była więc budowa fortyfikacji wschodnich, zwłaszcza że świeżo w pamięci niemieckiej pokutowały powstania śląskie, wielkopolskie, a także nie bez znaczenia była wygrana Polski z Armią Czerwoną. Gwarancją spokoju na wschodzie miały być więc fortyfikacje stałe, których szkielet wznosić zaczęto już w roku 1925 w rejonie Kostrzyna i Głogowa, pomimo zakazu wynikającego z obostrzeń traktatu wersalskiego. W tym czasie powstała także pozycja Eilang-Lenze Linie.

Międzyaliancka Komisja Kontroli wykryła prowadzone roboty w strefie zakazu, zmuszając Niemców do przerwania prac oraz częściowego rozebrania nowo wzniesionych obiektów. Dopiero dziewięć lat później Brama Lubuska doczekała się rozpoczęcia budowy nowych fortyfikacji pod pozorem regulacji istniejących cieków wodnych, budowy nowych kanałów, a co za tym idzie – rozbudowy przeszkód i umocnień broniących na razie skrzyżowań ważnych szlaków komunikacyjnych bądź przejść dróg przez cieki wodne.

Powstała Linia Niesłysz-Obra, szybko też rosła jej ranga wyrażająca się w budowie schronów bojowych o znacznej już ostrzałoodporności. Zasadniczo była to południkowo biegnąca przeszkoda wodna, przeciwpiechotna i przeciwpancerna, uzupełniona schronami bojowymi o ostrzałoodporności C, B1 i B. (…)

30 czerwca 1938 roku pozycję wizytował Adolf Hitler. Wobec niezadowalającego stanu zaawansowania budowy i braków projektowych, polegających na niedostrzeżeni obronu przeciwpancernej, nakazał całkowite wstrzymanie robót, zabezpieczenie placów budów i zastąpienie ciężkich obiektów projektowanych, mniejszymi. Za namową wielu specjalistów udało się przekonać Hitlera o celowości dokończenia rozpoczętych prac, które trwały nadal, ale o znacznie mniejszym nasileniu do roku 1941.(…)

Latem 1944 roku pod wpływem klęsk wojsk niemieckich na wschodzie, przypomniano sobie o „Wrotach Berlińskich” Berlińskich słabym ich przygotowaniu do obrony. Przyjęto nowy program rozbudowy fortyfikacji ujmując je w pas „d”, przystępując do budowy małych żelbetowych, uniwersalnych stanowisk bojowych – Ringstandów 58c, oraz pogłębiając istniejący pas rowu przeciwczołgowego przed pozycją główną. (…)

Przełamanie pozycji nastąpiło prawie z marszu i związane było z działaniami wojsk I Frontu Białoruskiego marszałka G. Żukowa w III etapie operacji wiślańsko-odrzańskiej. Postawił on swoim wojskom jako cel wyjście do dnia 1-3 lutego na rubież Odry i tym samym zdobycie po drodze pozycji FU OWB. Zadanie to przypadło 1 Armii Pancernej Gwardii pod dowództwem gen. M. Kadukowa, której czołowe oddziały już 28 stycznia zbliżyły się do pozycji głównej. (…)

Przełamanie nastąpiło w nocy z 29 na 30 stycznia. (…)

Po wojnie wojska rosyjskie przystąpiły do demontażu wyposażania i instalacji technicznych obiektów. Niektóre schrony znalazły się na poligonach artyleryjskich artyleryjskich służyły jako cele do strzelań. Następowała także akcja demontażu pancerzy i wysadzeń obiektów, trwająca do początku lat 60. (…) W roku 1980 w północnej części systemu podziemnego, mając wzgląd na ochronę hibernującej w okresie jesienno-zimowym dużej populacji nietoperzy utworzono rezerwat przyrody.

Materiał przygotowany za zgodą Wydawnictwa Donjon w oparciu o Festungsfront Oder-Warthe-Bogen autorstwa Roberta M. Jurgi i Anny M. Kędryny.

Prezentowane informacje na stronach Wortalu Poszukiwania.pl posiadają pełne i szczegółowe uzupełnienie w katalogu drukowanym.

Aby zamówić katalog Festungsfront Oder-Warthe-Bogen należy skontaktować się z Wydawnictwem Donjon: tel. 068 38 13 432 bądź poprzez adres e-mail: boryszyn@gk.pl