Łubianki
ŁUBIANKI. (Odległość od Będzina około 15 klm. na półn, zachód)
Wioska była początkowo własnością książęcą, i przeszła jako darowizna w rę-ce biskupów krakowskich. W dniu 14 marca 1442 Zbigniew Oleśnicki biskup kra-kowski oddał braciom Ożarowsf{im z Ożarowie 6 łanów roli i karczmę, W ten spo-sób wioska posiadała w XV. wieku dwóch właścicli. W kilkanaście lat później transakcja zamienna z Oźarowskimi została zamiłowana i całe Łubianki znalazły się zpowrotem w rękach biskupich i pozostawały w nich aż do r. 1790.
Na okolicznych górach widnieją gdzieniegdzie kamienie, mające ponoć tę własność, że w pewnej porze dnia (zdaje się w południe) pokrywają się kroplami rosy. Z tego powodu lud zwie je płaczącemi kamieniami. Podanie opowiada, że są to kamienie z Łysej Góry (Świętokrzyskiej), gdzie stała świątynia Lela Polela. Z chwilą gdy wiara chrześcijańska zaczęła płynąć w te okolice, wypierając bałwo-chwalstwo, z rozkazu bożka, bogini śmierci Marzanna, kamieniami zbieranemi na Łysej siała śmierć wśród dawnych wyznawców. Zginęło moc ludu od tych poci-sków także w okolicy Łubianki, - a kamienie, które spowodowały niewinną śmierć nowych chrześcjnan, do dziś czynią pokutę, oblewając się łzami żalu raz na dzień.
Legenda tylko opowiada, że w bardzo dawnych czasach na “Łubiance" stał pogański chram (świątynia), zaś u stóp góry osada. Pewien rycerz walcząc w obronie wiary chrześcijańskiej z bałwochwalcami zgromadzonymi wokoło świątyni, wystrzelawszy cały zapas strzał, chwycił za tubie czyli sajdach albo kołczan i broniąc się nim do ostatnich sił, dotarł do wnętrza chramu, zwalił posąg bożka, a chwyciwszy palącą się głownię z ołtarza wiecznego ognia, podpalił świątynię, ginąc sam w płomieniach. Od tego czasu górę nazwano Łubianką, zaś osadzie nadano miano Łubianki.
