10 kwietnia 1831 r. doszło pod Iganiami do bitwy między wojskami polskimi, dowodzonymi przez gen. Ignacego Prądzyńskiego, a oddziałami rosyjskimi pod dowództwem gen. Jerzego Rosena. Decydującym momentem bitwy był atak 5. pułku piechoty, dowodzonego osobiście przez Prądzyńskiego. Oddziałom tym udało się zdobyć most na rzece Muchawce. Wojska rosyjskie zostały zmuszone do ucieczki. W walce zginęło 4,5 tys. żołnierzy rosyjskich, a 10 tys. trafiło do polskiej niewoli. Straty polskie wynosiły 500 żołnierzy.

Wygrana wojsk polskich była kulminacyjnym punktem ofensywy podjętej wiosną 1831 r. Po przegranej przez Polaków bitwie pod Olszynką Grochowską główne siły rosyjskie dowodzone przez gen. Iwana Dybicza wycofały się spod Warszawy. Według planu wymyślonego przez gen. Prądzyńskiego, oddziały polskie miały zaatakować oddalony od głównych sił rosyjskich VI Korpus gen. Rosena. Polska ofensywa zaskoczyła Rosjan. Polacy wygrali bitwy pod Wawrem, Dębem Wielkim i Iganiami. Głównodowodzący siłami polskimi gen. Jan Skrzynecki wstrzymał jednak dalszą ofensywę w kierunku Siedlec, obawiał się bowiem kontrataku Rosjan, a także liczył na możliwość rokowań z nimi i interwencję międzynarodową. Nowa polska ofensywa ruszyła dopiero w maju i zakończyła się przegraną pod Ostrołęką. Inicjatywę przejęli Rosjanie.

BW

Ilustracja: bitwa pod Iganiami na rycinie Friedricha Campe (1846 r.), Polona, CC-BY-NC.



O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: