28 kwietnia 1512 roku połączone wojska koronne i litewskie pod wodzą hetmanów Mikołaja Kamienieckiego i księcia Konstantego Ostrogskiego rozbiły pod Łopusznem Tatarów. Najeźdźcy byli już blisko Lwowa - stolicy Rusi Czerwonej, jednemu z najważniejszych miast Rzeczypospolitej.
 
Zwycięska bitwa ochroniła wielu mieszkańców tych terenów przed wzięciem w jasyr. Krwawy bój zaowocował porozumieniem. Chan tatarski Mengli Girej widząc, że ataki na ziemie Rzeczypospolitej nie przynoszą spodziewanych zysków, a - co gorsza - mogą skończyć się tak jak pod Łopusznem, chętnie przystał na propozycję przymierza przeciw Państwu Moskiewskiemu. Wsparty 15 tysiącami złotych rocznie, przedsięwziął szereg wypraw osłabiających groźnego sąsiada Litwy.

Nie był to jedyny przypadek, gdy król Zygmunt Stary podjął decyzję służącą interesom Polski i nie realizował różnych pomysłów, które starano się mu narzucić pod hasłem "obrony chrześcijaństwa" - "krucjat" czy zaostrzenia inkwizycji. Król miał własną wizję ochrony państwa i religii, w której nie mieściła się awanturnicza polityka ani radykalne posunięcia.

KM
 

Ilustracja: jeden z dowódców wojsk Unii pod Łopusznem Mikołaj Kamieniecki, rycina Teofila Żychowicza z 1841 r., Polona, CC-BY-NC.



O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.






POLECAMY TAKŻE: