W Grodnie 2 czerwca 1881 roku urodził się Juliusz Rómmel, generał Wojska Polskiego, w czasie kampanii polskiej w 1939 r. dowódca Armii "Łódź", a następnie Armii "Warszawa". W 1900 r. ukończył Korpusu Kadetów w Pskowie, a następnie w 1903 r. Konstantynowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. W tym samym roku uzyskał stopień podporucznika i został przydzielony do I brygady artylerii gwardii. W 1905 r. awansował do stopnia porucznika. Podczas I wojny światowej służąc w I brygady artylerii gwardii pełnił m.in. funkcje starszego oficera baterii, dowódcy parku artylerii i dowódcy baterii. W czasie walk był dwukrotnie ranny.

W 1915 r. otrzymał stopień kapitana, a rok później pułkownika. Po wybuchu rewolucji lutowej w  Rosji, od sierpnia 1917 r., uczestniczył w tworzeniu oddziałów polskich na Ukrainie. Dowodził kolejno: oddziałem polskim w Kijowie (I 1918), samodzielnym dywizjonem artylerii konnej (II-V 1918) oraz samodzielną lekką brygadą III Korpusu Polskiego, na czele której stał do rozwiązania korpusu w czerwcu 1918 r. Potem został internowany przez Austriaków.

W listopadzie 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Był dowódcą obozu artylerii i pułku artylerii w Rembertowie, a następnie 8 pułku artylerii polowej. W czasie wojny polsko-sowieckiej dowodził początkowo I brygadą artylerii Legionów, a później l Dywizją Piechoty Legionów. Od lipca 1920 r. stał na czele  l dywizji kawalerii, z którą brał udział w walkach odwrotowych na Wołyniu, w Małopolsce Wschodniej, w obronie Lwowa oraz w rejonie Zamościa.

W 1919 r. awansował do stopnia generała brygady. W czerwcu 1921 r. został inspektorem kawalerii przy Inspektoracie Armii nr 1 w Wilnie. Od kwietnia 1924 r. do  września 1926 r. był dowódcą 1 dywizji kawalerii. Następnie do czerwca 1929 r. pełnił funkcję generała do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1928 r. uzyskał stopień generała dywizji. Od czerwca 1929 r. był  Inspektorem Armii we Lwowie, a od listopada 1935 r. w Warszawie.

23 marca 1939 r. został dowódcą Armii „Łódź". Dowodził nią w czasie kampanii polskiej 1939 r. podczas bitwy granicznej i w walkach nad Wartą i Widawką. 8 września dotarł do stolicy obejmując dowództwo Grupy Armii „Warszawa", a 10 września  Armii „Warszawa" z zadaniem obrony Warszawy i Modlina. Po kapitulacji stolicy, 28 września 1939 r., dostał się do niewoli niemieckiej. Do kwietnia 1945 r. przebywał w obozie jenieckim VIIA Murnau. Po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską wyjechał do Francji. Jednak w lipcu 1945 r. powrócił do kraju i zgłosił się do służby w ludowym Wojsku Polskim, gdzie pełnił funkcję doradcy Naczelnego Dowódcy WP do spraw szkolenia. W czerwcu 1947 r. przeszedł w stan spoczynku. Po 1956 r. działał aktywnie w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Był autorem wielu artykułów i książek, m.in.: „Moje walki z Budionnym”(1932), „Kawaleria polska w pościgu za Budionnym”(1933), „Za Honor i Ojczyznę”(1958). Zmarł 3 września 1967 r. w Warszawie. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. II, IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. IV, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Fotografia: gen. Juliusz Rómmel, Wikimedia Commons, domena publiczna.




O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: