Wasyl Szujski został obwołany carem przez Dumę bojarską w okresie wielkiej smuty, tuż po obaleniu pierwszego Dymitra Samozwańca w 1606 r. Jego rządy nie zahamowały jednak anarchii oraz postępującego kryzysu politycznego w Rosji. Sytuacja została po raz kolejny wykorzystana przez polską szlachtę — pojawił się kolejny Dymitr Samozwaniec, który zyskał poparcie rokoszan Zebrzydowskiego. Wyprawa, zwana drugą dymitriadą, doprowadziła do blokady Moskwy oraz rozpaczliwego sojuszu Szujskiego ze Szwecją, której zobowiązał się przekazać kontrolę nad Inflantami.
 
Reakcją Zygmunta III Wazy była interwencja regularnych oddziałów polskich. Dowodzona przez hetmana Stanisława Żółkiewskiego polska armia rozbiła 4 lipca 1610 r. pod Kłuszynem siły rosyjskie wspierane przez Szwedów i zachodnioeuropejskich najemników. Zrzucony z tronu przez bojarów Szujski został uwięziony wraz z braćmi oraz patriarchą moskiewskim przez Żółkiewskiego.
 
Dostojnych więźniów przewieziono triumfalnie do Warszawy. 29 października 1611 r. orszak zwycięzców, prowadzony przez Żółkiewskiego, przejechał przez miasto, wywołując entuzjazm mieszkańców. Po przybyciu na Zamek Królewski rodzina carska złożyła hołd przed polskim monarchą, a sam car ukorzył się całując ziemię. Szujskich uwięziono w Gostyninie, zapewniając im godne utrzymanie. Wasyl Szujski przebywał tam aż do śmierci w 1612 r. Pierwotnie został pochowany w specjalnie wybudowanym mauzoleum w miejscu obecnego Pałacu Staszica, jednak interwencja posłów rosyjskich w 1635 r. doprowadziła do przekazania carskich szczątków do Moskwy.

 
ŁK

Ilustracja: szkic Jana Matejki do obrazu Carowie Szujscy na sejmie warszawskim, Wikimedia Commons, domena publiczna.


O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: