Początkiem działalności KWP był rozkaz kpt. "Warszyca" do byłych żołnierzy AK z 3 kwietnia 1945, w którym nakazywał:

"[...] nawiązać zerwane chwilowo kontakty z podwładnymi, uaktualnić wykazy ludzi i ukrytej broni, uruchomić skrzynki kontaktowe [...]".

W sierpniu 1945 batalion, którym dowodził, został odtworzony w składzie trzech kompanii, ale już po zaledwie trzech miesiącach podlegało mu dziesięć konspiracyjnych kompanii KWP rozlokowanych w kilku powiatach.

Amnestia z sierpnia 1945, która z założenia miała zlikwidować antykomunistyczne podziemie polityczne i wojskowe, umocniła wolę kpt. "Warszyca" prowadzenia dalszej walki z sowiecką okupacją. Z tego okresu pochodzi też "List otwarty do Pana Pułkownika Radosława" z 12 września 1945, który został aresztowany przez UB 1 sierpnia 1945 i w kilku kolejnych wystąpieniach skierowanych do swoich byłych podkomendnych apelował o zaprzestanie dalszej konspiracji. W dniu 8 września 1945 płk "Radosław" wydał "Deklarację" o wyjściu żołnierzy AK z konspiracji, napisaną pod dyktando MBP, a formalnie jedynie zaakceptowaną przez ten resort, w której proponował m.in. uznanie dotychczasowych stopni wojskowych i odznaczeń z okresu służby w AK. W odpowiedzi rozgoryczony kpt. "Warszyc" w swym "Liście otwartym" pisał:

"Czyn Pana jest jest najzwyklejszą zdradą [...]. Bardzo żałujemy, że podstępne aresztowanie 16-tu czołowych działaczy AK i osądzenie ich w Moskwie wśród okoliczności wołających o pomstę do nieba niczego niektórych Panów majorów, pułkowników i generałów AK nie nauczyły, że jedynym naturalnym odruchem u nich było nierycerskie poddanie się panice i rezygnacji. [...]

«Góra» AK uważa spokój za swój obowiązek, gdy w sposób haniebny skapituluje wobec zaprzedańców i zdrajców, gdy sprzeda nas za obietnice i frazesy, że za gołosłowność ustrzegnie naszego dorobku i stopni. [...]

Dla «dołów» AK uznanie przez czerwonych naszych stopni za cenę rezygnacji z walki o cele zasadnicze - jest tylko jeszcze jednym paradoksem. Dziś, kiedy byle męt społeczny jest oficerem, a im większy szuja, tym dość często wyższą otrzymuje rangę, najwyższym odznaczeniem jest przeświadczenie, że jest się człowiekiem zasad i honoru, wiernym synem Ojczyzny".

Prawdopodobnie kapitulancka postawa części wyższych dowódców AK wobec komunistów i zaprzestanie przez nich dalszej walki zbrojnej spowodowały, że kpt. "Warszyc" nie dążył do połączenia swej organizacji z innymi strukturami podziemia, uważając, że samodzielna działalność będzie bardziej efektywna.

Sztab KWP ukształtował się następująco:

- kpt. Stanisław Sojczyński "Warszyc", "Świrski", "Wazbiw", "Awr" - dowódca i kierownik Walki z Bezprawiem, kasjer i kwatermistrz;

- por. Jan Rogólka "Grot" - adiutant [do grudnia 1945, następnie Komendant Powiatu Piotrków Trybunalski];

- por. Ksawery Błasiak "Albert" - I adiutant [od grudnia 1945];

- por. Henryk Glapiński "Klinga" - II adiutant [marzec 1946, następnie Komendant Powiatu Radomsko];

- por. Czesław Kijak "Romaszewski" - II adiutant [kwiecień 1946];

- pchor. Stanisław Żelanowski "Nałęcz", "Wiktor" - p.o. szefa wywiadu [od stycznia 1946];

- ppor.cz.w. Maria Szczerblik "Mucha" - referat finansowy;

- por. Feliks Kasza "Szczerbiec" - referat łączności;

- ks. Marian Frontczyk - kapelan.

Bardzo sprawnie działał wywiad KWP. Dzielił się on na dwa piony: polityczny [II K] i liniowy [II L]. Do pionu politycznego werbowano również funkcjonariuszy UB i MO.

Struktura terytorialna KWP obejmowała dwa Okręgi: Łódzki [który podlegał bezpośrednio kpt. "Warszycowi", składający się z dziesięciu Komend Powiatowych: Radomsko, Piotrków Trybunalski, Wieluń, Częstochowa, Sieradz, Łask, Zawiercie, Włoszczowa, Łódź i Konin-Koło oraz Śląski [pod komendą mjr. Gerharda Szczurka "Erga"], w którego skład wchodziło osiem Komend Powiatowych: Bytom, Cieszyn, Gliwice, Katowice-Miasto, Katowice-Powiat, Koźle, Pszczyna i Rybnik. Organizacja ta liczyła w latach 1945-1946 około 3500 ludzi. Do najbardziej znanych oddziałów zbrojnych KWP z tego okresu należały:

- OP SOS "Warszawa" [na terenie pow. częstochowskiego i radomszczańskiego],

- OP SOS "Oświęcim" [na terenie pow. wieluńskiego i kluczborskiego]

oraz bataliony SOS na terenie Śląska:

- "Wędrowiec" [działający m.in. na terenie pow. cieszyńskiego, pszczyńskiego i rybnickiego, był jednym z najaktywniejszych oddziałów KWP - nazwą nawiązywał do oddziału z czasów okupacji niemieckiej, liczył ok. 150 żołnierzy, przeprowadził kilkadziesiąt różnych akcji bojowych, rozbity w połowie 1946],

- "Błyskawica".

W ramach organizacji wydawano pismo powielaczowe "W świetle prawdy", ponadto ukazało się ok. 30 odezw i ulotek okolicznościowych, w większości autorstwa samego kpt. "Warszyca".

W rozkazie z 16 sierpnia 1945 kpt. "Warszyc" określił zadania szczegółowe dla pionu zbrojnego KWP. Były nimi: samoobrona, ochrona społeczeństwa przed grabieżą i gwałtami Armii Czerwonej i jej kolaborantów, zwalczanie najbardziej szkodliwych elementów w administracji, bezpiece i wojsku oraz likwidacja bandytyzmu, uciążliwego dla lokalnej społeczności. Ponadto na pionie zbrojnym ciążył obowiązek przeprowadzania akcji rekwizycyjnych, które miały dostarczyć środków finansowych na potrzeby organizacji. Do walki z bezprawiem powołano w ramach KWP aparat sądowniczy, do którego należało sporządzanie formalnych aktów oskarżenia przeciwko jednostkom najbardziej szkodliwym dla polskiego społeczeństwa. Pierwszy wyrok wykonano na Cukiermanie, szefie sekcji śledczej PUBP w Radomsku.

II Komenda KWP nie zdołała już odtworzyć organizacji o takim jak poprzednio zasięgu. Największe wpływy miała na terenie Częstochowy, Radomska i Piotrkowa Trybunalskiego. Niektóre z tych struktur terenowych, nie objętych aresztowaniami, nie zdołały nawiązać kontaktu z centralą, działając odtąd samodzielnie.

Nocą z 31 grudnia 1946 na 1 stycznia 1947 część sztabu KWP została aresztowana przez UB. Por. Jerzy Jasiński "Prawdzic", który wówczas przebywał poza Częstochową, ujawnił się w marcu 1947 podczas amnestii. Wraz nim wyszło z podziemia kilkuset żołnierzy KWP. Inni pozostali jednak nadal w konspiracji i w dalszym ciągu toczyli walkę z komunizmem. Na ich czele stanął sierż. Jan Małolepszy "Murat", któremu podlegało jeszcze kilka grup zbrojnych w terenie. Został on aresztowany 9 listopada 1947 i skazany na karę śmierci. Nie dożył jednak wykonania kary - zamordowano go w więzieniu w Łodzi.

Nie był to jeszcze kres istnienia organizacji. Poszczególne oddziały i małe grupy zbrojne dotrwały w konspiracji do 1954 roku.