Zygmunt Jagiellończyk, zwany Zygmuntem Starym, urodził się w nocy z 1 na 2 stycznia 1467 roku w Kozienicach. Był jednym z sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Przez długi czas przyszłość królewicza pozostawała niewiadoma. Najstarszy z braci, Władysław, został królem Czech, a następnie Węgier. Z kolei Kazimierz zmarł w 1484 roku. Następcą tronu polskiego miał być Jan Olbracht, wobec czego najmłodszy Fryderyk oddał się służbie Kościoła. Bez uposażenia pozostawali Zygmunt i Aleksander. Po śmierci ojca tego ostatniego wybrano wielkim księciem litewskim.

Zygmunt pozostał bez oprawy. Ostatecznie utrzymanie zgodził się mu zapewnić Władysław II. W 1498 roku Zygmunt pojechał do Budy, gdzie pomagał i doradzał bratu. W następnych latach otrzymał w lenno księstwa głogowskie oraz opawskie. Gdy umarł Jan Olbracht, postanowił ubiegać się o tron polski, wycofał się jednak po zgłoszeniu przez Władysława swej kandydatury. Gdy panowie polscy wybrali na tron Aleksandra, Zygmunt udał się do Krakowa, licząc na tron wielkoksiążęcy. Jego plan jednak się nie powiódł. W 1504 roku Władysław mianował młodszego brata na swojego namiestnika na Śląsku. Wkrótce Aleksander zachorował, Zygmunt rozpoczął więc walkę o przychylność panów polskich.

O śmierci brata dowiedział się na Litwie. 20 września, wbrew postanowieniom unii mielnickiej, panowie litewscy wynieśli go na tron wielkoksiążęcy. Postawieni wobec faktów dokonanych Polacy 8 grudnia obrali Zygmunta królem. Koronacja odbyła się w Krakowie 24 stycznia 1507 roku. Rozpoczynało się jedno z najdłuższych panowań w historii Polski.

AU

Ilustracja: Zygmunt Stary na dziewiętnastowiecznej litografii Jana Zienkiewicza, Polona, CC-BY-NC.


O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.

Zygmunt Jagiellończyk, zwany Zygmuntem Starym, urodził się w nocy z 1 na 2 stycznia 1467 roku w Kozienicach. Był jednym z sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Przez długi czas przyszłość królewicza pozostawała niewiadoma. Najstarszy z braci, Władysław, został królem Czech, a następnie Węgier. Z kolei Kazimierz zmarł w 1484 roku. Następcą tronu polskiego miał być Jan Olbracht, wobec czego najmłodszy Fryderyk oddał się służbie Kościoła. Bez uposażenia pozostawali Zygmunt i Aleksander. Po śmierci ojca tego ostatniego wybrano wielkim księciem litewskim. Zygmunt pozostał bez oprawy. Ostatecznie utrzymanie zgodził się mu zapewnić Władysław II. W 1498 roku Zygmunt pojechał do Budy, gdzie pomagał i doradzał bratu. W następnych latach otrzymał w lenno księstwa głogowskie oraz opawskie. Gdy umarł Jan Olbracht, postanowił ubiegać się o tron polski, wycofał się jednak po zgłoszeniu przez Władysława swej kandydatury. Gdy panowie polscy wybrali na tron Aleksandra, Zygmunt udał się do Krakowa, licząc na tron wielkoksiążęcy. Jego plan jednak się nie powiódł. W 1504 roku Władysław mianował młodszego brata na swojego namiestnika na Śląsku. Wkrótce Aleksander zachorował, Zygmunt rozpoczął więc walkę o przychylność panów polskich. O śmierci brata dowiedział się na Litwie. 20 września, wbrew postanowieniom unii mielnickiej, panowie litewscy wynieśli go na tron wielkoksiążęcy. Postawieni wobec faktów dokonanych Polacy 8 grudnia obrali Zygmunta królem. Koronacja odbyła się w Krakowie 24 stycznia 1507 roku. Rozpoczynało się jedno z najdłuższych panowań w historii Polski. AU Ilustracja: Zygmunt Stary na dziewiętnastowiecznej litografii Jana Zienkiewicza, Polona, CC-BY-NC. O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.