W polityce zagranicznej Kazimierza Jagiellończyka (1447-1492) dominowały sprawy krzyżackie (zwycięska wojna trzydziestoletnia z zakonem zakończona pokojem toruńskim z 1466 r.) oraz interesy dynastyczne w stosunku do Czech i Węgier. Kiedy w 1466 r. narodowy król Czech, husyta Jerzy z Podiebradów, został wyklęty przez papieża Pawła VI, Kazimierz zawarł z nim ugodę, na której podstawie najstarszy syn Kazimierza, Władysław, został uznany za następcę tronu czeskiego. Z pretensją do Pragi wystąpił jednak narodowy król Węgier Maciej Korwin, który z pomocą swego stronnictwa w Królestwie Czeskim zawładnął Morawami, Śląskiem i Łużycami. 21 sierpnia 1471 r., po śmierci Jerzego, Władysław Jagiellończyk został w Pradze ukoronowany przez polskich biskupów na króla Czech, ale jego władza rozciągała się tylko na Czechy właściwe. Umowa pokojowa z 1478 r. zapewniła Korwinowi dożywotnie władanie Śląskiem, Morawami i Łużycami.

Po śmierci Macieja Korwina w 1490 r. najpoważniejszymi pretendentami do tronu węgierskiego byli Maksymilian Habsburg, król Czech Władysław Jagiellończyk, cieszący się sympatią magnaterii węgierskiej i zwolenników Korwina, oraz jego młodszy brat Jan Olbracht, popierany przez ojca Kazimierza Jagiellończyka, drobniejszą szlachtę węgierską i miasta. Walka zbrojna między braćmi zakończyła się zwycięstwem Władysława, który zawarł jednak ugodę z Habsburgami, oddając im prawo sukcesji na Węgrzech i w Czechach. Jan Olbracht w 1492 r., po śmierci ojca, objął tron polski. Polityka dynastyczna Kazimierza Jagiellończyka zakończyła się wprawdzie opanowaniem przez Jagiellonów tronów Europy, ale nie przyniosło to dużych korzyści ani wewnętrznie skłóconej dynastii, ani krajom znajdującym się pod jej panowaniem. Ważnym efektem było jednak podniesienie rangi dworu krakowskiego, który stał się ośrodkiem współdecydującym o losach Europy.

TS

Ilustracja: pieczęć Władysława Jagiellończyka, Wikimedia Commons, CC BY-SA.



O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: