Nasilające się zagrożenie dzielnicy mazowiecko-kujawskiej ze strony pogańskich Prusów wymusiło na Konradzie Mazowieckim podjęcie zdecydowanych kroków w celu zabezpieczenia tych terenów przed łupieżczymi napadami. Książę postanowił sprowadzić na ziemię dobrzyńską zakon Pruskich Rycerzy Chrystusowych. Na podstawie dokumentu z 4 lipca 1228 r. bracia zakonni, zwani odtąd Braćmi Dobrzyńskimi, otrzymali od Konrada gród Dobrzyń wraz z odpowiednim uposażeniem terytorialnym. W zamian za to byli zobowiązani do odpornej i zaczepnej walki z Prusami oraz do obrony książęcych włości pod nieobecność Konrada.

Pierwszy etap formowania się wspólnoty zakonnej przypadł na okres przed 1228 r. Wtedy to biskup pruski Chrystian zorganizował zgromadzenie zakonne i wyświęcił jego członków, w tym także mistrza zakonu brata Brunona. Inicjatywa Chrystiana pozwoliła się braciom formalnie ukonstytuować, ale prawdziwym fundatorem był dopiero Konrad, który poprzez swoje nadanie zapewnił im materialne podstawy bytu.

Bracia Dobrzyńscy nie należeli do Zakonu Kawalerów Mieczowych, choć otrzymali ich statut. W 1235 r. zostali wchłonięci przez Krzyżaków. Dwa lata później część dawnych Braci Dobrzyńskich, którzy powrócili do swej pierwotnej nazwy, wystąpiła z Zakonu Niemieckiego i podjęła walkę z Jadźwingami w ziemi drohiczyńskiej. Jednakże już w 1238 r. zostali zmuszeni przez Mongołów do porzucenia tamtejszej placówki i wycofania się. Ostatnia wzmianka dotycząca Rycerzy Chrystusowych pochodzi z 1240 r. z Meklemburgii.
 
MP

Fotografia: Góra Zamkowa w Dobrzyniu nad Wisłą. Miejsce lokacji Zakonu Rycerzy Chrystusa z Dobrzynia od 1228 r., Wikimedia Commons, domena publiczna.




O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: