Jednym z efektów rozmów ze Stalinem, przeprowadzonych przez gen. Sikorskiego w grudniu 1941, oraz narad wojskowych między przedstawicielami Armii Czerwonej i Armii Polskiej była zgoda strony radzieckiej na powiększenie stanu wojska polskiego z 2 do 6 dywizji, tj. z 44 do 96 tys. żołnierzy. Ustalono także, że dywizje polskie zostaną rozmieszczone w Uzbekistanie, Kirgizji i południowych okręgach Kazachstanu.

W związku z poborem powróciła sprawa obywatelstwa mieszkańców wschodnich ziem II RP. Strona radziecka wymagała, aby do armii tym razem przyjmować jedynie Polaków, uznając za obywateli sowieckich Białorusinów, Ukraińców i Żydów, którzy do dnia 29 listopada 1939 znajdowali się w strefie sowieckiej. Sytuacja ta wywołała wiele konfliktów między mniejszościami a przedstawicielami władz polskich. Ponadto obecni w komisjach enkawudziści pilnowali przestrzegania narzuconych ograniczeń.

W wyniku poboru lutowo-marcowego stan armii wzrósł do 66 750 żołnierzy, w tym 3628 oficerów.

JB

Fotografia: armia polska w ZSRS na ćwiczeniach zimą 1942 r., widoczny gen. Władysław Anders, Narodowe Archiwum Cyfrowe, CC-BY-NC.



O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: