W połowie stycznia 1919 roku nowo powstałe państwo polskie toczyło ciężkie walki o swój kształt terytorialny. W Wielkopolsce trwało powstanie, a oddziały niemieckie przeszły do ofensywy, zadając powstańcom duże straty. Zacięte walki toczyły się także na Ukrainie. Na wschodzie z kolei rosło zagrożenie bolszewickie. Jedyną bezpieczną granicą wydawała się granica południowa. 5 listopada 1918 roku Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego zawarła ze swym czeskim odpowiednikiem porozumienie o podziale ziem. Nie zaakceptował go jednak rząd w Pradze.
 

23 stycznia 1919 roku wojska czeskie przekroczyły linię demarkacyjną na Śląsku Cieszyńskim. Oddziały polskie, mimo wzmocnień, cofnęły się pod naporem za linię Wisły. Dopiero w krwawej bitwie pod Skoczowem udało im się zatrzymać ofensywę. Tymczasem Czesi zajęli Orawę i Spisz. Mocarstwom udało się doprowadzić do rozejmu, który parafowano 3 lutego. Na spornych terenach miał się odbyć plebiscyt rozstrzygający o przynależności państwowej tych ziem. Jednak w trakcie ofensywy bolszewickiej Polska zrezygnowała z głosowania i zgodziła się, aby to mocarstwa zakończyły spór. Rozwiązanie okazało się wielce niekorzystne dla rządu w Warszawie i pozostawiło po stronie czeskiej większość zagarniętego terytorium.

AU

Fotografia: krzyż upamiętniający śmierć posła na sejm w Wiedniu, działacza polskiego majora Cezarego Hallera w trakcie walk z armią czechosłowacką w Kończycach Małych, Wikimedia Commons, domena publiczna.





O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: