Wyobraź sobie zapomniane przez wszystkich ruiny średniowiecznego kościoła, obrośnięte aż po resztki dachu pnączem. Obok, spod bluszczu wystają fragmenty połamanych niemieckich płyt nagrobnych. Miejsce magiczne…

Hier ruht in Gott August B.. (tu spoczywa w Bogu August B...) – nazwisko na tej połamanej płycie nagrobnej zakrywa już bluszcz. Podobnie, powoli zarasta on pozostałe nagrobki pochodzące najczęściej z XIX wieku, nadając temu miejscu niezwykły charakter. Pnącze zarasta także coraz bardziej popadający w ruinę kościół, którego dach już niemal całkowicie się zawalił.

Kościół w tym miejscu istniał już w 1366 roku, jednak zapewne była to drewniana świątynia. Obecna budowla powstała w XV wieku, na co wskazuje szczyt fasady z ostrołukowymi blendami (niszami). Około połowy XVI wieku kościół przeszedł na własność protestantów i w ich rękach znajdował się aż do 1945 roku. W XVIII wieku powiększono go o nowe prezbiterium.

W 1945 roku świątynia została opuszczona i od tego czasu ulega stopniowej dewastacji. Dla niewielkiej liczby mieszkańców wsi nie opłacało się utrzymywać tego kościoła, zwłaszcza, że okolicę zamieszkuje wiele osób wyznania prawosławnego (do nich należy kościół w pobliskiej Rudnej). Stosunkowo niedawno z ruin świątyni uratowano trzy płyty nagrobne z XVII wieku, wmurowując je w ściany cerkwi Podwyższenia Krzyża Św. w Rudnej. Nie uratowano empor (balkonów) we wnętrzu kościoła, które zawaliły się już prawie w całości – zwłaszcza po uszkodzeniu znacznej części dachu w 2007 roku. Obecnie kościół w Starej Rudnej jest tylko romantyczną ruiną, a cmentarz przypomina o dawnych mieszkańcach tych ziem.

Kilkaset metrów od kościoła, w bardzo zarośniętym parku znajdują się ruiny pałacu (bardzo łatwo go przeoczyć). Rezydencja powstała w końcu XVII wieku dla rodziny von Nostitz. Ich następca, baron von Sack rozbudował założenie, dodając ogród, który znany był z licznych kaskad i fontann. W końcu XVIII wieku pałac przejęli Schweinitzowie. Od 1945 roku, podobnie jak kościół, ulega on stopniowej dewastacji.

Obecnie zachowały się ściany tej potężnej 3-skrzydłowej barokowej rezydencji. Do pałacu prowadzi barokowy portal ze wspaniałym kartuszem herbowym XVII-wiecznych właścicieli. Został on zabezpieczony blaszanym daszkiem przed erozją i uszkodzeniami. We wnętrzach pałacu zachowały się resztki różnokolorowych marmoryzowanych dekoracji (stiuk udający marmur). Kto wie, czy z pałacu i kościoła za parę lat coś pozostanie?

Artykuł we współpracy z serwisem Ciekawe-miejsca.net

Zapraszam do galerii Portalu Poszukiwania.pl - Galeria.poszukiwania.pl