We wrześniu 1288 roku umarł Leszek Czarny. Ten książę sieradzko-łęczycki zasiadał także na tronie krakowskim. Aktualna stała się więc kwestia sukcesji stolicy rozdrobnionego państwa Piastów. Pretensje do tronu zgłosili Bolesław II Płocki oraz Henryk IV Prawy. Zwolennicy obydwu kandydatów przeprowadzili niemal równoczesną elekcję, ale to książę wrocławski szybciej przybył do Krakowa i opanował miasto. Henryk nie cieszył się długo stolcem senioralnym. Został otruty już w 1290 roku. Po nim tron krakowski objął Przemysł II Wielkopolski. W tym samym czasie z roszczeniami w stosunku do Małopolski wystąpił król Czech Wacław II.

Czeski władca usprawiedliwiał swe zakusy rzekomym zapisem testamentalnym uczynionym przez Gryfinę, wdowę po Leszku i ciotkę króla. Wiedział on jednak, że jego roszczenia mają słabe podstawy, postanowił więc je wzmocnić poprzez hołd książąt raciborsko-opolskich, synów Władysława I. Już w 1289 roku  Kazimierz Kozielsko-Bytomski uznał się za wasala króla czeskiego. 17 stycznia 1291 roku w jego ślady poszli jego bracia Mieszko II Cieszyński oraz Bolesław Opolski. Książęta zobowiązali się do pomocy zbrojnej oraz udostępnienia Wacławowi swych zamków. Król Czech skorzystał z usług nowych sojuszników już wiosną 1291 roku, gdy jego wojska zajęły Kraków.
 
AU

 

Ilustracja: tumba Bolka I i jego syna Bolka II, znajdująca się w kaplicy św. Anny w Kościele Świętej Trójcy w Opolu, Biblioteka Uniwersytetu Śląskiego, CC-BY-NC.






O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: