Tego dnia ukazało się zarządzenie gubernatora dystryktu krakowskiego Otto Wächtera, nakazujące utworzenie w Krakowie "żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej". Decyzję tę poprzedziły przepisy generalnego gubernatora Hansa Franka, upoważniające szefów poszczególnych dystryktów do decydowania w kwestii migracji ludności na ich terenie. Podobnie jak w innych miastach, również w Krakowie utworzenie getta miało służyć odizolowaniu Żydów, utrudnieniu im kontaktów ze społeczeństwem polskim oraz uniemożliwieniu wszelkiego oporu. Żydzi krakowscy mieli przenieść się do getta do 20 marca. Przebywanie poza wyznaczonym obszarem karane było śmiercią. Niebędący Żydami mieszkańcy przyszłych terenów getta mieli przenieść się do innych dzielnic Krakowa.

Getto zorganizowano na terenach dzielnicy Podgórze, prowadziły do niego cztery bramy. Na bramie głównej umieszczono gwiazdę Dawida oraz napis "Żydowska dzielnica mieszkaniowa" w języku niemieckim i jidysz. Wszystkie sprawy mieszkaniowe w getcie załatwiane były przez komisję mieszkaniową, kierowaną przez dr. Emila Wasseraufa. Na terenie getta było zaledwie 320 domów do zamieszkania, a mieszkańców - ok. 15 tys. Złe  warunki mieszkaniowe i niedożywienie były przyczynami szerzenia się chorób zakaźnych, które dziesiątkowały ludność.

Realizując decyzję władz niemieckich o likwidacji gett w Generalnym Gubernatorstwie, hitlerowcy zlikwidowali getto krakowskie 13-14 marca 1943 r. Żydzi zdolni do pracy zostali skierowani do obozu w Płaszowie, zaś pozostałych wymordowano w getcie lub umieszczono w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.

WL

Fotografia: wznoszenie murów getta krakowskiego w maju 1941 r., Bundesarchiv, CC-BY-NC.



O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: