Spory pomiędzy Krzyżakami a Polakami próbowano rozstrzygnąć i na drodze wojskowej, i dyplomatycznej, i sądowniczej. Sędziami najczęściej byli papieże, ale w 1420 r. poproszono, aby rolę tę pełnił Zygmunt Luksemburski. Pierwszy pokój toruński nie zakończył konfliktu. Obie strony niezadowolone z jego warunków wznowiły przygotowania do wojny. Obrady soboru w Konstancji chwilowo je zawiesiły. Sobór, chociaż obradował też nad sprawą konfliktów polsko-krzyżackich, nie posunął naprzód kwestii ich rozwiązania. Wybuch wojny po zakończeniu obrad był właściwie przesądzony. Wojska polskie i litewskie ruszyły do Prus, jednak do działań militarnych nie doszło. Zapadła decyzja o kolejnej próbie rozstrzygnięcia konfliktu poprzez poddanie go pod sąd. Rozmowy w sprawie arbitrażu toczyły się już wcześniej, ale pojawił się problem z wyborem rozjemcy.

Polacy wysuwali na sędziego Zygmunta Luksemburskiego, Krzyżacy zaś widzieli w tej roli ponownie papieża - tym razem Marcina V. Strona polska przeforsowała swój pomysł - i niestety się zawiodła. W międzyczasie zmarł król czeski, a Zygmunt pragnął zająć jego miejsce. W Czechach sytuacja była skomplikowana, ruch husycki wraz ze swymi hasłami narodowościowymi zyskał sobie rzeszę zwolenników. Opanowanie czeskiej korony nie było możliwe bez poparcia Rzeszy, ta zaś była przychylna Krzyżakom.

Nietrudno się domyślić decyzji Zygmunta… Wyrok, który powtarzał postanowienia pierwszego pokoju toruńskiego, został ogłoszony 6 stycznia 1420 roku we Wrocławiu. Polacy przyjęli go ze zdziwieniem i oburzeniem. Natychmiast rozpoczęli działania mające na celu unieważnienie jego postanowień, powołując się na wyrok sądu papieskiego z 1339 r. Złożyli apelację do papieża. Ten wysłał do polski legata Zenona, który za sprawą interwencji Zygmunta Luksemburskiego przychylił się do jego wrocławskiego sądu. W interesie Zygmunta pozostawało, aby Polska zajęła się własnymi sprawami i nie pomogła husytom. Tym samym upadła możliwość kompromisu. Zaczęto przygotowania do nowej wojny.

I. Ł.

Ilustracja: Zygmunt Luksemburski na siedemnastowiecznej litografii Nicolasa Bonnarta, Polona, CC-BY-NC.




O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: