Decyzją Rady Ambasadorów w Paryżu Polska - pięć lat po odzyskaniu niepodległości - ostatecznie uzyskała potwierdzenie wschodniej granicy z Litwą oraz Rosją Radziecką. Akt prawny został wydany na podstawie artykułu 37 Traktatu wersalskiego, stanowiącego, iż nieokreślone w traktacie granice Polski zostaną później oznaczone przez wielkie mocarstwa. Za wschodnią granicę uznane zostały linia określona przez Traktat ryski z 18 marca 1921 r. oraz linia demarkacyjna wyznaczona na Wileńszczyźnie. W imieniu rządu polskiego decyzję podpisali ambasador Polski w Paryżu Maurycy Zamoyski i minister spraw zagranicznych Aleksander Skrzyński.
 
Decyzja ta była znacznie korzystniejsza niż wcześniejsze postanowienia wielkich mocarstw z 8 grudnia 1919 r., kiedy to tymczasowa granica wschodnia Polski pokrywała się jedynie z granicami b. Królestwa Polskiego bez Augustowa i Suwałk. Postanowienie Rady Ambasadorów z 15 marca odpowiadało aspiracjom polskim, ponieważ pozostawiało przy Polsce obszary przez nią wywalczone, a granice wschodnie otrzymały sankcję międzynarodową. Decyzja w sprawie granic wschodnich była ostatnim aktem w procesie kształtowania się polskiej państwowości po I wojnie światowej.

WL

Ilustracja: jedna z pierwszych wydanych map z zaznaczonym przebiegiem wschodniej granicy Polski, Polona, CC-BY-NC.


O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.







POLECAMY TAKŻE: